Projektantka, która zszokowała świat
Zanim Elsa Schiaparelli zyskała rozgłos i uznanie innowacyjnym podejściem do mody i zaskarbiła sobie sympatię klientek, wprowadziła na rynek kolekcję tkanin, projektowała z nich stroje sportowe i wymyśliła sweter z iluzjonistyczną kokardą. Największy rozgłos przyniosła Elsie Schiaparelli współpraca z odważnymi, nie uznającymi granic twórcami, którzy wraz z projektantką stworzyli nową definicję mody i awangardowego stylu. Oto kilka najsłynniejszych realizacji, które wykraczały poza ramy zwykłych kreacji i przedmiotów.
Dzikość serca według Meret Oppenheim
Kiedy w latach 30. nieznana nikomu artystka Meret Oppenheim weszła do sklepu Schiaparelli, mało kto wierzył wtedy, że wykonana z futer biżuteria, filiżanki, spodeczki i inne obiekty odniosą sukces. Dla pochodzącej ze Szwajcarii surrealistki naturalne materiały oznaczały dziką, nieujarzmioną naturę i odnosiły się do pierwotne instynkty noszących je osób. Duża część obszytych futrem z gazeli przedmiotów znajduje się dziś znajduje się w Museum of Modern Art w Nowym Jorku.
Pożądanie mierzone karatami
Elsa Schiaparelli nie zawsze współpracowała z projektantami mody, czego dowodem może być praca z Alberto Giacomettim. Włoski rzeźbiarz i złotnik kochał antyk, znał na pamięć greckie i egipskie rzemiosło oraz często się nim inspirował. Zafascynowany grecką mitologią Giacometti stworzył złote wyroby w kształcie akrobatów, antycznych monet i sfinksów, które ozdobiły niejedną kolekcję Schiaparelli, dodały jej przepychu i splendoru.
Perfumy pod taflą szkła
Elsa Schiaparelli ceniła twórców nadrealnych kompozycji za ich fantazję i niczym nieskrępowaną wyobraźnię. W sposób szczególny ceniła Leonor Fini, z którą zaprzyjaźniła się do tego stopnia, że malarka stworzyła portret Gogo, córki projektantki. Umieszczony pod cienką warstwą szkła flakonik w kształcie manekina był kolejnym efektem współpracy Schiaparelli z Leonor Fini. Nuta głowy perfum w postaci mieszanki estragonu, piżma i miodu, podobnie jak kreacje Elsy Schiaparelli – stały się jednym z obiektów pożądania wymagających klientek.
Rękawiczki Pabla Picassa i Raya Mana
Elsa Schiaparelli kochała rękawiczki, ciekawe materiały i fotografie słynnych artystów, które oglądała w trakcie pracy nad nowymi kolekcjami. Tak było, gdy projektantka zobaczyła obrysowane przez Picassa dłonie znanej kuratorki Yvonne Zervos. Zdjęcie Mana Raya zainspirowało Schiaparelli do stworzenia eksponujących dłonie rękawiczek z satyny i skóry pytona, które natychmiast obwołano kultowymi.
Kapelusz-but Mae West
W 1937 roku Elsa Schiaparelli poszukiwała nowych źródeł inspiracji. Współpracowała wtedy z amerykańską aktorką Mae West, dla której szyła stroje. Zaintrygowana obejrzaną kilka lat wcześniej fotografią Salvadora Dalego z butem na głowie, Schiaparelli narysowała szkic autorskiego kapelusza w formie buta i podarowała go gwieździe. Noszony do czarnej sukni i wyrazistego makijażu kapelusz był oryginalnym dodatkiem, który sprawił, że mieszkającą w Paryżu projektantką zainteresował się sam Salvador Dalí.
Suknia z przesłaniem
Suknia z homarem to jedna z dwóch najbardziej znanych kreacji będących efektem współpracy Elsy Schaparelli i Salvadora Dalego. Kreacja z namalowanym na nim skorupiakiem, który według malarza był symbolem erotycznym, spodobała się Wallis Simpson. To właśnie ona pojawiła się na okładce jednego z czasopism poświęconych modzie, dzięki czemu sukienka zyskała miano legendarnego stroju. Dwa lata później suknię z homarem pokazano na Międzynarodowej Wystawie w Nowym Jorku, a zafascynowany podwodnym światem zwierząt Dali wymyślił inspirowane kostiumem przedstawienie.
Plastik, łzy i marszczony welon
Rok po premierze sukni z homarem, Elsa Schiaparelli po raz drugi zaprosiła do współpracy Salvadora Dalego. Tym razem projektantka poprosiła artystę o nadruk w formie łez, który znalazłby się na niebieskim, częściowo marszczonym materiale. Długa do ziemi i dopasowana w talii sukienka „Tears” posiadała zamek błyskawiczny z tworzywa sztucznego, który w tamtym czasie uchodził za nieznany wcześniej materiał. Ekstrawagancka i będąca synonimem nowoczesności kreacja znalazła się w kolekcji „Circus”, jednej z bestsellerowych linii kiedykolwiek stworzonych przez kobietę.
Trompe l’oeil Jeana Cocteau
Nazywany jedną z czołowych postaci surrealizmu Jean Cocteau uwielbiał dobrą literaturę, obrazy i filmy. Rzadko i niezbyt chętnie rysował, ale dla Elsy Schiaparelli zrobił wyjątek. Wymyślona w 1937 roku suknia z narysowaną na tkaninie głową kobiety, dobranymi do niej złotymi nićmi i koralikami była pochwałą surrealizmu.
Piękno zaklęte w fajce
Elsa Schiaparelli miała doskonały gust i wyczucie czasu, które przydawało się, gdy rozpoczynała współpracę z nowym artystą. Jednym z niewielu twórców, który nie zgodził się na pracę z projektantką był René Margritte, co nie przeszkodziło Schiaparelli w stworzeniu kilku prac inspirowanych jego obrazami. Zafascynowana pracą „To nie jest fajka” projektantka narysowała szklaną butelkę w formie fajki, w której umieściła kompozycję zapachową składającą się z lawendy, bergamotki, sosny i jaśminu. W 1939 roku zauroczona płótnami surrealisty Schiaparelli zaprojektowała też buty z włosami do kostek.
Źródła:
https://www.thecollector.com/elsa-schiaparelli-artistic-collaborations/
https://philamuseum.org/collection/curated/elsa-schiaparelli
https://www.metmuseum.org/art/collection/search/83437
https://www.schiaparelli.com/en/21-place-vendome/the-story-of-the-house/
Więcej o sylwetkach kobiet znajdziecie tutaj.
